நான் அறியாப் பருவமாகிய முதலிரு பருவங்களில் பெற்றோர்களின் அடக்குமுறை காரணமாக குழம்பி, மூன்றாம் பருவமாகிய இளமைப் பருவமதில் மனம் போன போக்கில் சென்று மென் மேலும் குழப்பத்திற்கு உள்ளானேன். பெற்றோர்களும் என் விருப்பத்திற்கு என்னை விட்டு விட்டார்கள். நம்பிக்கையின் வாசல்கள் எல்லாம் எனக்கு மட்டும் திறக்கவே திறக்காது என மனம் நொந்து சோர்ந்து போனேன். மேலும் இறைவனிடம் மன்றாடிய போதிலும் என் எண்ண அலைகள் வெகுவாக அலைமோதி விரக்தியின் விளிம்பில், வாழ்க்கையின் ஓரத்திற்கு சென்று, தனிமையில் தவித்து நின்றன.
என் சுவாசம் போல நெருக்கமாய் இருந்த நண்பர்கள் எல்லாம் முகர்ந்து எறிந்துவிட்டனர். நம்பிக்கையற்ற நேரங்களில் கூட அவர்கள் என் மதிப்பைத் தாக்கி தரக்குறைவாக எடை போட்டார்கள். தனிமை விசும்பலில் இனி அந்தத் துரோகிகளின் நிழல் கூட படிய விடமாட்டேன் என்று நினைத்தேன். நான் விதைத்த விதைகளை மட்டும் எந்த மண்ணும் இறுக பற்றிக் கொள்ள வில்லையே என ஏங்கினேன். கடின பாறையும், கருவேல முட்களும் என்னைச் சிதைக்க முகவரி அற்றுப்போனேன். ஏமாற்றமோ, வலியோ எனக்குப் புதிதல்ல. வெட்ட வெளியின் இருட்டு அமைதியில் அன்புக்காக ஏங்கிய நேரங்கள் உண்டு. மனதில் ஓங்காரமிடும் நினைவலைகளாகிய மிருகத்தை வேட்டையாட இயலாமல் என்னையே காவு கொடுக்க நினைத்த தருணங்களும் உண்டு. ஆழ்மன எண்ணங்கள் மிதந்து நடுமனதினில் கோரத்தாண்டவம் ஆடின.
இருப்பினும் என் மீது ரோஜாக்களும் விழுந்தது உண்டு. வாழ்விற்கு இனிமையூட்டும் அந்த இரசத்தைப் பருக விரும்பினேன். என்னைத் தேடும் இறைவனைத் தேடலாமா? என்ற பசுமையான கனவுகள் என்னில் மிதக்க ஆரம்பித்தன. செபத்தில் இணைந்த கரங்கள் உலகத்தைத் தாங்கும் கரங்கள் என்று எண்ண தொடர்ந்து செபிக்கும் அளவிற்கு எனக்குள் நம்பிக்கைக் காற்று வீசச் செய்தது. “இறைவன் மீது நம்பிக்கை கொண்டோர் வெட்கத்திற்கு உள்ளாகமாட்டார். அவரை நோக்கி மன்றாடும் யாவருக்கும் அவர் அளவற்ற நன்மைகளைச் செய்வார்” (உரோ 10:11-12) என்ற இறைவார்த்தையைச் சிந்தித்தேன்.
வாழ்வில் என்ன இருக்கிறது? என்று சலித்துக் கொண்டாலும் புறங்கையால் அந்த எண்ணத்தைத் தள்ளிவிட்டு என் மனம் சொல்லிற்று அட வாழ்வதற்குத் தான் எவ்வளவோ இருக்கிறது. எனவே எழுந்து இறைவன் அருளோடு பறக்கும் தட்டினில் விண்வெளியில் பறந்தேன். பல நாள் பயணத்திற்குப் பின் நம்பிக்கை என்ற கோலில் காலூன்றி வாழ்க்கை என்னும் படகை செலுத்தினேன்.
0 comments:
Post a Comment